2013 was voor mij – los van alle professionele realisaties waar we fier kunnen op terugblikken – vooral het jaar van weer te kunnen stappen zoals het hoort. Het jaar van ontdekken dat je blij moet zijn met wat je hebt en genieten van alle leuke dingen die je pad kruisen.
In vergelijking met 2012, waarin ik plots geconfronteerd werd met de verbanning naar een rolstoel waar ik me niet kon mee verzoenen, was 2013 een pracht van een jaar. Ik besef dat ik geluk heb gehad en heb geleerd om respect op te brengen voor mensen met een blijvende handicap. Ik heb een beetje ondervonden hoe het voelt om dingen niet meer te kunnen, ook al is dat nu allemaal voorbij. Het besef geluk te hebben gehad blijft me des te meer bij. En ik ben iedereen dankbaar die zijn of haar steentje heeft bijgedragen om me door de donkere tijden van een lange revalidatie te helpen.
Zo dus ook een oprecht dankjewel aan Vintage.
Vintage was voor mij altijd al één van de usual suspects waar ik graag aanschoof voor lunch omdat de ongedwongenheid en charme van de zaak me wel liggen. Maar sinds mijn rolstoeltijd heb ik de mensen achter de zaak beter leren kennen en echt leren waarderen om wie ze zijn. Mathieu, Ellen en Zoë. Die deden ten minste normaal tegen iemand zoals ik die in een rolstoel zat. Dat maakte een groot verschil met alle keren dat je als rolstoelpatiënt wordt behandeld als iemand waar toch wel wat aan scheelt. Meestal wordt diegene die met je rondrijdt aangesproken. Jij, in de stoel, bent dan gewoon het lijdend voorwerp. Letterlijk en figuurlijk. Dat gaat dan meestal zo: “Meneer, wat had u gewenst voor mevrouw?”, “U kan mevrouw daar neerzetten, meneer”, “Moet niet makkelijke zijn voor U meneer”,… Kortom, hatelijk. “Mevrouw weet het heus zelf nog, mijn hoofd werkt nog hoor…” schreeuwde een innerlijk stemmetje in me. Maar ik hield dat beleefd voor me.
Bij Vintage liep dat contact anders. Heel menselijk. We kregen iedere keer zonder veel omhaal de grote tafel omdat de andere tafeltjes niet zo geschikt zijn voor een rolstoel. Dat zegden ze niet, je kreeg die tafel gewoon omdat het zo makkelijkst was. Met de glimlach. Ik vergat op die plek zelf voor een uurtje of twee dat ik vastzat in dat ding.
Ook de eerste keer dat ik er in geslaagd was om tot in Onderbergen te komen zonder rolstoel, op twee krukken… blijft me bij. De 100 meter die de hoek van de straat scheidden van het restaurant hadden me zeker een half uur gekost, maar de koppigheid van niet meer in dat rollend vehikel te willen was zo groot dat het lukte. Het ging niet onopgemerkt voorbij. Ook toen waren ze bij Vintage zo enthousiast over mijn “langzaam maar zeker” vorderingen dat dat spontaan gevierd met een glaasje cava. Kleine menselijke applausjes die wonderen doen.
En zo is geleidelijk aan een warme vriendschap ontstaan en kom ik er nog vaker dan voorheen, privé, met familie, klanten en collega’s. Niet alleen omdat de keuken lekker en correct is (dat is ze natuurlijk ook, al vergat ik dat bijna te zeggen) maar vooral omdat het een plek is waar ik van hou.
Vandaag hebben we nog lekkere wijntjes geproefd met overheerlijke hapjes… en hebben we eveneens een voorraadje wijn aangelegd voor de warme winteravonden die komen. Dit jaar kan niet meer stuk! Op naar 2014.