Mijn nieuwe iPad Air is er. Alle data is netjes overgezet. En ik heb weer ruimte. 128 GB. Eindelijk. Het rode magnetische covertje heb ik er als finishing touch aan vastgeclickt. Ik blij.
En dan moet ik lachen. Mijn nieuwe speelgoed (want dat blijft het toch altijd in zekere mate) doet me denken aan mijn kindertijd met een stiekem niet te miskennen “koelkastgevoel” dat lichtjes de kop op steekt.
Het is een beetje zoals met het sluiten van de koelkast en het uitgaan van het lampje als het ware. Je moet het ding vertrouwen dat het doet wat moet. Doe je de koelkast dicht, dan hoort het lichtje uit te gaan. Doe je hem open, dan moet het lichtje vanzelf weer aan… En dan wil je stiekem eens kijken of het lichtje wel echt uit is door toch nog heel even aan die deur te trekken… waardoor het lichtje weer aangaat. En zo telkens weer. Ken je dat?
Dat gevoel heb ik nu ook. iPad uit, iPad aan. En dan even een tipje van de cover oplichten. En ja hoor, hij gaat weer aan. En dan weer uit. Knap. Gewoon weer even kind zijn zo op de vooravond van Sinterklaas. Dat mag, toch?