Er bestaan nog goeie mensen. Mensen zoals Ankie van de Colruyt. Met kleine “van” en kleine “de”. Niet omdat ze van adel is, maar omdat ik enkel haar voornaam ken en weet dat ze in de Colruyt werkt. De Colruyt van Wetteren.
Wat maakt Ankie zo speciaal? Neem nu een doordeweekse dag in de Colruyt van Wetteren. Zakt daar plots aan de beenhouwerij een oudere dame in elkaar, die zich ogenschijnlijk verslikt heeft in een klantvriendelijk proevertje. Of is er meer aan de hand? In ieder geval is Ankie er rap genoeg bij om samen met een toevallig aanwezige brandweerman en verpleegster de eerste zorgen toe te dienen en de MUG te laten oproepen.
Op zich niets speciaals, denkt u dan. Burgerplicht. Niemand mag een oudere dame in nood aan haar lot overlaten. Maar Ankie gaat verder dan dat. De vrouw in kwestie is in het gezelschap van haar man, een jonge tachtiger, die net een paar weken geleden zelf in lastige papieren had gezeten. Hij is nog aan het herstellen van een prostaatoperatie, en het was eigenlijk de eerste keer dat ze samen weer boodschappen gingen doen. In de Colruyt van Wetteren.
Voor hen een mijlpaal omdat ze weer samen het huis uit konden zonder een beroep te moeten doen op de goodwill van anderen. Ze gingen met de auto. De man, de jonge tachtiger, rijdt al zijn hele leven ongevallenvrij. Daarvoor kreeg hij ooit een sticker van Touring Wegenhulp. Leuke attentie vond hij, maar daar ontsiert hij zeker zijn achterruit niet mee. Die auto staat na het voorval nog lang te blinken op de parking van de Colruyt. Ankie heeft ervoor gezorgd dat als de auto die avond niet wordt opgehaald, dat geen probleem vormt.
Maar waar Ankie mij het meeste mee treft, is dat ze zielsveel empathie heeft, en zich feilloos kan inleven in de wereld van bejaarde mensen. Een wereld die totaal onverwacht plots op haar kop kan gaan staan. Na de logische eerste hulp en praktische zaken, beslist ze dat het geen doen is om een oudere man aan zijn lot over te laten en hem alleen helemaal naar Gent te laten gaan in het kielzog van de MUG. Ankie gaat mee naar het UZ Gent om hem wat morele steun te geven en hem comfortabel door het doolhof van het UZ te loodsen. Ze blijft ook bij hem tot zolang zij vindt dat dat nodig is.
En zo leerde ik Ankie vanmiddag kennen. Ik kreeg haar totaal onverwacht aan de lijn vanop de gsm van mijn vader. Ze belooft me bij hem te blijven tot ik naar de afdeling spoed van het UZ kan komen omdat ze vindt dat ze een man van tachtig niet alleen kan achterlaten in die toestand. Ze vertelt kort en accuraat wat ze heeft gedaan en hoe de zaken er voor staan. Mijn moeder heeft een beroerte gekregen, klinkt het. Ze waren er snel bij. Ze is al naar de CT-scanner die meer duidelijkheid zou brengen. Ik moet me niet haasten, zegt ze. Wat ik uiteraard wel doe.
Ik heb het gsm-nummer van Ankie gekregen omdat ze graag nog wil weten hoe het verder zal verlopen. Ze wil dat echt wel weten, zegt ze. Ik zal Ankie inderdaad iets meer laten weten zodra we zelf ook meer weten. Want de CT-scanner geeft nog geen uitsluitsel… Hoofd te veel bewogen. Morgen beter. Ik ga Ankie ook bedanken omdat ze vandaag totaal belangeloos en heef efficiënt voor mijn ouders zorgde.
Zelf ben ik een trouwe Delhaize-klant, maar binnenkort ga ik eens naar de Colruyt. De Colruyt van Wetteren, ook al woon ik in Gent. Om Ankie te bedanken. Want De Colruyt is nu voor mij een merk geworden dat menselijkheid en zorg uitstraalt. Een warm merk dat gedragen wordt door mensen, ook al vind ik de winkels zelf persoonlijk een beetje te kil.
Deze column verscheen ook in De Tijd van 25 oktober 2012