Soms vraag een mens zich af

Luc De Vos is al bijna een week niet meer. We kunnen het in Gent nog steeds niet vatten. Iedereen kent Luc. Ook diegenen die hem niet kennen, kennen hem plots. Hij is door en door Vlaams, door en door Gents. Hij is inmiddels cultureel erfgoed geworden tot in de diepste groeven van de stad. Gent heeft nu een “lieve kleine piranha” plein en een muurschildering in de oude dokken met als opschrift “alleen El Vos blijft bestaan”. De Vlasmarkt wordt tijdelijk Vosmarkt. En wie weet…wat volgt er nog.

Vandaag, zaterdag 6 december, uitgerekend de dag dat de goede sint normaal zijn hoogdag beleeft, staat de binnenstad op zijn kop door wat een groot Vlaams volksfeest moet worden. Want “Vossieboy “ zou het zou gewild hebben. Dat zegt iedereen. En ik vraag me niets af, maar geloof het omdat iedereen het zo wil.

Ik weet niet wat Vossieboy het liefst zou gewild hebben. Het is een zin die makkelijk in de mond wordt genomen “hij zou het zo gewild hebben”. Heel waarschijnlijk is dat juist. Daar troosten we ons dan als verongelijkte achtergeblevenen mee. Daar doen we dingen mee om de mens die niet meer is bij ons te houden. Om ons zelf moed in te spreken en sterk te houden. Want we willen niet dat iemand gaat. Dat is te confronterend. Luc blijft bestaan. Dat is zeker. Dat hoort zo. In de gedachten en harten van al wie hem kent en niet kent.

Wie had gedacht dan de eenvoudige stille jongen die bij ons op de tolkenschool zat zou uitgroeien tot een rockfenomeen om u tegen te zeggen? Ik alvast niet. Ik heb Luc twee jaar zien komen en gaan. Stil, eenvoudig, een beetje timide zelf. Niets wees erop dat hij Vlaanderen het licht zou laten zien.

Ik hoop oprecht dat iedereen die vandaag het licht ziet door Luc, het ook echt kan vinden en vasthouden. Het licht om goed te doen, het licht om altijd recht voor zich uit te kijken, het licht om durven zichzelf te zijn. In alle eenvoud. Met de glimlach.

Misschien komt er ooit nog een bronzen “El Zorro” standbeeld ergens bij Sint-Jacob, aan De Vooruit of het Sint-Pietersplein. Ik weet zeker dat ik dan af en toe langs zal gaan om stil te worden en me af te vragen waarom.

Laten we alvast beginnen met straks naar het Sint-Pietersplein te gaan, om te wennen aan het idee dat het wereldse afscheid aanbreekt, hoe onwezenlijk dat ook is.

Slaap zacht beste studiegenoot. Je muziek blijft bestaan. Adios…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *