“Pinterest, da’s niets voor mij”, lachte een klant me onlangs toe tijdens onze werklunch op een zonnig terras langs de Leie. Hij was tot de conclusie gekomen dat het een vrouwenaangelegenheid is, want “zie je” zei hij, “meer dan 80% van de gebruikers zijn vrouwen”. Bovendien zat ie binnen zijn bedrijf al met LinkedIn, Facebook, en Twitter opgezadeld. Pinterest ging hij aan zich laten voorbijgaan.
Zijn opmerking verraste me nauwelijks, het medium wordt inderdaad door druk bezette mannen nogal snel afgedaan als huis-, tuin- en keukenplezier voor uit- en thuiswerkende mama’s.
”Toegegeven, vrouwen spelen een belangrijke rol op dit socialmediaplatform”, hoorde ik mezelf antwoorden. Misschien wel omdat we nu eenmaal ietwat socialer ingestelde wezens zijn dan mannen. En ja, het klopt, we wisselen vlotjes ervaringen uit over dingen die we doen, dingen die we kopen en gebruiken. En als je daarbij bedenkt dat 85% van alle aankoopbeslissingen door vrouwen worden genomen, weet je dat wij vrouwen waardevolle inzichten kunnen geven over de producten of de diensten van, zeg maar, jouw bedrijf”.
Vandaag betekent Pinterest negeren hetzelfde als neen zeggen tegen een van de belangrijkste trends van vandaag: de visuele cultuur. Getuige de torenhoge conversiegraad van het medium: leuke hebbedinges en hippe producten worden als visuele content gepind, gerepinned, aanbevolen, besproken, en… gekocht. “Hééébbe” is het codewoord van de enthousiaste pinner. Met een tweet gebeurt dat nog niet zo gauw. En het unieke daarbij is dat iedere pin teruglinkt naar de originele image source op de site van het product zelf. Wat wil je meer als merk?
Pinterest is dus vooral gericht op visuele verhalen. Storytelling in zijn zuiverste vorm, want “een beeld zegt meer dan duizend woorden”. En onder het motto van “men zegge het voort” kan alles wat gepinned wordt, zelfs nog eens via Facebook en Twitter worden geshared met wie het visuele medium aan zich wil laten voorbijgaan.
Michelle Obama
Amerika’s first lady, Michelle Obama, weliswaar alweer een vrouw, heeft onlangs ook de “storytelling value” van het medium ontdekt, een paar maanden na mevrouw Romney, die nu ook haar gewicht in de race naar het witte huist gooit. Michelle kon dus niet achterblijven en heeft al bijna 35000 followers, met wie ze haar mooiste plaatjes deelt, elk met een eigen verhaal.
Zo weet ik bijvoorbeeld dat Michelle en ik iets gemeenschappelijks hebben, we vieren namelijk onze huwelijksverjaardag op 3 oktober. Dit jaar wordt het een speciale editie: Michelle is 20 jaar getrouwd, en ik 25 jaar. Als dat geen virtuele band schept. Michelle doet wel niet alles zelf. Haar account wordt voornamelijk gerund door de Obama 2012 campaign staff. Wat ze zelf pint, signeert ze met “–mo”. Zoals: Chocolate chip cookies, courtesy of the girl’s godmother Mama Kaye, which are perfect for special occasions. –mo. Zou ze die koekjes dan echt bij de koffie geven op 3 oktober? Ik zou het haar kunnen vragen. Want bij de Obama’s beslist de first lady wat er in huis komt.
We sluiten de lunch aan de Leie af met een koffie vergezeld van artisanale Belgische chocolate chip cookies. Ik neem nog snel een foto om te delen met de first lady. Wat de nieuwe cookie wetgeving betekent voor websites van ondernemingen hebben we niet meer kunnen aankaarten. Maar ik ben wel zo goed als zeker dat mijn tafelgenoot nog diezelfde middag zijn eerste blik heeft geworpen op Pinterest.
Deze column verscheen ook in De Tijd van 13 juli 2012