Nietsvermoedend vertrok ik op maandagochtend naar Brussel voor een zoveelste doordeweekse vlucht Brussel-Montreal. Ik heb Toni Coppers mee als reisgezel. Wat is het lang geleden dat we nog eens samen op pad waren. “Nooit meer alleen” op vlucht AC833. Verder ga ik ook werken aan een paar strategische presentaties waar ik zoals gewoonlijk tijdens de vlucht de laatste hand aan leg. Kwestie van de Atlantische oceaan over te steken op een zo nuttig mogelijke manier.
Mijn chauffeur, die normaal gezien steeds netjes vraag of hij me dan ook aan het eind van de week mag komen ophalen, zegt dit keer zonder verpinken: “allez, tot straks dan he… want het gaat een beetje sneeuwen. Bel maar als je naar huis wil vanavond.” Ik dacht, ja, ja, jongen, het is al goed, we gaan nu toch niet flauw doen over een paar cm sneeuw. Het is bijlange niet de eerste keer dat het sneeuwt, toch?
In de loop van de voormiddag begint de aangekondigde sneeuw heel voorspelbaar neer te dwarrelen. Nog voorspelbaarder krijgt daarna de ene vlucht na de andere het label “delayed” toegekend, om dan na een paar extra “delayed”, de verdoemenis in te gaan als “cancelled”. Na vijf uur wachten en rondslenteren, wordt ook voor de AC833 het ultieme “cancellled” omgeroepen. Met andere woorden, tijd om op te krassen.
Nu heb ik op een aantal decennia frequent flyerschap, al veel luchthavenellende meegemaakt. Zo heb ik te veel luchthavens geziens waar ik niet eens hoorde te zijn. Heb ik meermaals een week zonder bagage gezeten. Heb ik in Shanghai Chinees ondergoed gekocht waar ik helemaal van in de war raakte. Heb ik in de USA meermaals zoals een schooier op de grond geslapen. Ben ik een paar keer meer dan 30 uur onderweg geweest naar Atlanta. Ben ik eens opgepakt in Chicago voor het verboden bezit van twee appels. Ben ik ooit bij de kraag gevat in Beijing door één keer meer het land binnen te komen dan ik visumgewijs had beloofd, enz. Het prettigste stukje ellende dat ik ooit meemaakte, was in JFK met nobele onbekenden kerstavond vieren met frietjes van McDonald’s, terwijl ik dat helemaal niet lust.
Maar een luchthaven die gesloten wordt en waar geen enkele vlucht nog vertrekt, dat is ellende van een andere grootorde. Duizenden mensen met hetzelfde probleem. Chaos alom.
“Uw bagage blijft wel in het ruim van het Air Canada toestel”, werd terloops ter info meegegeven. Het toestel blijft staan waar de laatste Canadese piloot het achterliet… aan de gate dus, maar dan nu mét mijn mooie party dress en glitter pumps aan boord. Verdorie, daar gaat mijn langverwachte feestje in het Ritz Carlton was mijn eerste gedacht. Ik weet het, het klink alsof ik een party animal van jewelste ben, maar dat is niet zo… alleen, toegegeven, vanavond was het de bedoeling van wel. Maar het heeft niet mogen zijn.
Dan maar aanschuiven met zijn duizenden tegelijk voor de re-ticketing. Du jamais vu. De hele luchthaven ligt plat. Wat een ellende. Drie uur heb ik nu nodig om een nieuw zitje te bemachtigen voor de volgende dag in het vliegtuig mét party dress aan boord. Drie uur om alle nationaliteiten op hun smalst de revue te zien passeren. Ontgoocheling, verwarring, paniek, ontreddering, haast, stiekem voorsteken, stampen en duwen, uitdagen, en ronduit agressief haantjesgedrag. Maar ook mooie verhalen van mensen die andere mensen missen.
Met 8 Euro (acht, het is geen typo) compensatie op zak, kijk ik met lede ogen toe hoe duizenden mensen overal staan aan te schuiven voor te weinig broodjes en ander fast food. Fast is hier echt een misplaatste term. Daar doe ik niet aan mee. Na verloop van tijd valt het me op dat bij Starbucks de wachtrij het interessantst is. Lees kortst. Lang leve Starbucks. En zo ben ik er vandaag in geslaagd om mijn Brussels Airport Starbucks record te breken: ik heb er drie gedaan in 13 uur tijd. Best sober eigenlijk.
Ik krijg ook een bonnetje voor een taxi naar huis, maar op alle verdiepingen waar taxis langskomen, staan er weer duizenden mensen aan te schuiven voor een handvol taxis. Dat gaat nooit lukken. Uren later nog steeds hetzelfde tafereel.
Ik geef op en bel mijn chauffeur, of hij me toch nog kan komen halen zoals eerder vanmorgen beloofd. Hij zegt ja. Ik ben nog nooit zo enthousiast geweest toen ik hem zag. Na 17 uur ben ik weer veilig thuis. Met een nieuw ticket op zak om het morgen opnieuw te wagen. Hopelijk zie ik mijn party dress deze week nog terug in Montreal.