Mijn column zoals verschenen in De Tijd van 20 juni 2013
Waar is de tijd van de steeds fout opgeplooide Michelinkaarten die overal in de auto rondslingerden? Ik had er ontelbaar veel. Zoveel dat ik ze op een zeker ogenblik netjes moest sorteren in een bakje in de koffer van mijn auto omdat het handschoenkastje veel te klein werd.
Ik vond die kaarten wel iets hebben. Ik wist ten minste nog vooraf waar ik heen ging. Vrouw of niet, kaartlezen was wél aan mij besteed. Ik ben er ooit mee begonnen toen ik als beginnend lezertje van op de achterbank in mijn vaders auto mocht meehelpen om ons gezin door Europa te loodsen. Ik wist al gauw dat wat links op de kaart lag niet noodzakelijk links afslaan betekende, maar dat het afhing van de richting waarin je reed. Op weg naar het Zuiden was rechts dus links. Als je de kaart rechtop hield tenminste. Zo kreeg ik al heel vroeg zin voor oriëntatie. Met andere woorden, ik behoor niet tot de categorie normale vrouwen uit boeken zoals “Why men don’t listen and women can’t read maps”.
Maar sinds de komst van navigatietoestellen, ben ik gps-gebruiker van het eerste uur en is mijn auto 100 procent Michelinkaartvrij. Waarom? Eerst en vooral heb ik een ingebakken dosis gezonde vrouwelijke nieuwsgierigheid (daar doe ik dan wel weer normaal), en ten tweede heb ik een oprechte interesse in hightech en elektronica. Koppel dat aan het dagelijks runnen van een marketingbureau, en je begrijpt dat ik zowat elke online of mobiele nieuwigheid bijna dwangmatig zelf ga uitproberen. Een echte early adopter.
Zo had ik Waze ooit gedownloaded op mijn iPhone. Ik vond het er allemaal hipper uitzien dan traditionele navigatietoepassingen. Maar in mijn auto had TomTom het voor het zeggen. Tot hij het op een dag ook niet meer wist en me rondjes liet rijden naar alle hoeken van de stad. Zo hopeloos werd ik ervan dat ik aan de kant van de weg ging staan en er Waze bijnam, die het in een paar seconden wél wist. Ik stond gewoon om die ene hoek die TomTom me net had laten zien, maar dan zonder bestemming in zicht. Sinds die dag is de snelle accurate Waze een virtuele vriend.
Intussen groeide het kleine Waze op een paar jaar tijd uit tot een unieke en nuttige navigatiedienst, door in real-time de gps data en kennis van 40 miljoen gebruikers te benutten. Net omdat iedere gebruiker suggesties kan doen om de app te verbeteren, kan Waze heel goed inspelen op de meest recente verkeerssituaties. Je moet durven vertrouwen op de aanwijzingen van medegebruikers, maar dat is met Wikipedia niet anders. Dat vertrouwen is de essentie van user-based apps.
Onlangs is Waze overgenomen door Google. Waarom betaalt dat bedrijf meer dan een miljard dollar voor een kleine Israëlische start-up die een gratis app maakt? Onder andere omdat de user-based aanpak de doorbraak kan betekenen voor mobiele navigatie. Bovendien wordt de bedreiging voor de eigen Google Maps-producten letterlijk uit de weg geruimd. En in diezelfde beweging, worden ook de aartsrivalen Apple en Facebook op een respectabele afstand gehouden. Slim gezien van Larry Page & co.
Als u Waze nog niet kende, zal dat niet lang meer duren. De dienst had zelfs zonder Google al meer dan 40 miljoen gebruikers. Exit de nostalgische wegenkaarten. Al vraag ik me toch af of “Waze-en” ooit een even ingeburgerd begrip zal kunnen worden als “Googelen”